In het tweede jaar van de opleiding Art Communication & Design aan Fontys Hogeschool voor de Kunsten, ontdekte ik, Esmée van Dinteren, mijn fascinatie voor structuren. Ik begon het overal in terug zien. In hoe ik dingen aanpak, hoe ik te werk ga, mijn manier van fotograferen én ontwerpen.
Als persoon ben ik een eeuwige twijfelaar en kan ik uren, soms dagen nadenken over alle keuzes die ik moet maken. Bij mijn afstudeeronderzoek was dit niet anders. Een project waar ik geheel zelf mijn eigen draai aan mocht geven. Maar waar begin ik dan eigenlijk? En waar werk ik naar toe? Vragen die door mijn hoofd spookten.
Hoe belangrijk ik structuur een aantal jaren terug al ervaarde, werd het met de komst van corona belangrijker dan ooit. Want hoe zorg ik ervoor dat ik productief blijf? En mijn ritme en regelmaat in m’n dag niet verlies?
Wanneer ik helemaal losga in mijn gedachten, komt er niets uit mijn handen. Het denken staat het doen in de weg. Ik heb gemerkt dat het creëren van een structuur mij kan helpen het denkproces te verkleinen en het maakproces te vergroten.
Ik wilde op zoek gaan naar een methode waarbij ik grip kon krijgen op mezelf en mijn omgeving. Dit bracht mij tot de volgende vraag: “Hoe kan ik mijn drang naar structuur omzetten tot een designmethode?”
Om deze vraag te kunnen beantwoorden heb ik mezelf de volgende deelvragen gesteld:
- Waarom heb ik behoefte aan structuur?
- Wat kan structuur mij bieden zowel als persoon als ontwerper?
- Hoe gebruiken andere kunstenaars en/of designers structuur als designmethode?
Om antwoord te krijgen op bovenstaande vragen heb ik research gedaan. Daarnaast heb ik een journal bijgehouden om gedachten van me af te schrijven, experimenten en inzichten te delen.